Κωστής Παλαμάς (από τον Δωδεκάλογο του Γύφτου)

Τ’ αξεδιάλυτα σκοτάδια
τα χαράζει µια λιγνή λευκότη.
Νυχτοφέροντας και αυτή·
Kαι ήτανε του νου µου 
η πρώτη χαραυγή.

Και ήταν ώρα µελιχρότατη˙
και ήτανε χυµένο ολόγυρα
κάτι πιό χαϊδευτικό κι από τ’ αεράκι,
όταν έρχεται γιοµάτο από τα µπάλσαµα
πρωϊνά των ολοπράσινων πευκώνων…