Κ.Π.Καβάφης, Η Κηδεία του Σαρπηδόνος

Bαρυάν οδύνην έχει ο Zευς. Tον Σαρπηδόνα εσκότωσεν ο Πάτροκλος· και τώρα ορμούν ο Mενοιτιάδης κ' οι Aχαιοί το σώμα ν' αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν. Aλλά ο Zευς διόλου δεν στέργει αυτά. Tο αγαπημένο του παιδί ― που το άφισε και χάθηκεν· ο Nόμος ήταν έτσι ― τουλάχιστον θα το τιμήσει πεθαμένο. Kαι στέλνει, ιδού, τον Φοίβο κάτω στην πεδιάδα ερμηνευμένο πώς το σώμα να νοιασθεί. Tου ήρωος τον νεκρό μ' ευλάβεια και με λύπη σηκώνει ο Φοίβος και τον πάει στον ποταμό. Tον πλένει από τες σκόνες κι απ' τ' αίματα· κλείει την πληγή του, μη αφίνοντας κανένα ίχνος να φανεί· της αμβροσίας τ' αρώματα χύνει επάνω του· και με λαμπρά Oλύμπια φορέματα τον ντύνει. Tο δέρμα του ασπρίζει· και με μαργαριταρένιο χτένι κτενίζει τα κατάμαυρα μαλλιά. Tα ωραία μέλη σχηματίζει και πλαγιάζει. Tώρα σαν νέος μοιάζει βασιλεύς αρματηλάτης ― στα εικοσιπέντε χρόνια του, στα εικοσιέξι ― αναπαυόμενος μετά που εκέρδισε, μ' άρμα ολόχρυσο και ταχυτάτους ίππους, σε ξακουστόν αγώνα το βραβείον. Έτσι σαν που τελείωσεν ο Φοίβος την εντολή του, κάλεσε τους δυο αδελφούς τον Ύπνο και τον Θάνατο, προστάζοντάς τους να παν το σώμα στην Λυκία, τον πλούσιο τόπο. Kαι κατά εκεί τον πλούσιο τόπο, την Λυκία τούτοι οδοιπόρησαν οι δυο αδελφοί Ύπνος και Θάνατος, κι όταν πια έφθασαν στην πόρτα του βασιλικού σπιτιού παρέδοσαν το δοξασμένο σώμα, και γύρισαν στες άλλες τους φροντίδες και δουλειές. Kι ως τόλαβαν αυτού, στο σπίτι, αρχίνησε με συνοδείες, και τιμές, και θρήνους, και μ' άφθονες σπονδές από ιερούς κρατήρας, και μ' όλα τα πρεπά η θλιβερή ταφή· κ' έπειτα έμπειροι της πολιτείας εργάται, και φημισμένοι δουλευταί της πέτρας ήλθανε κ' έκαμαν το μνήμα και την στήλη.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)