Κ. Καρυωτάκης, Πρέβεζα (ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μουσική Γιάννης Γλέζος)

Θάνατος είναι οι κάργες 
που χτυπιούνται, στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια.
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται , 
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης. 
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης, 
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Θάνατος οι λεροί και ασήμαντοι δρόμοι, 
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
Ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη, 
ο ήλιος, θάνατος μες τους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει, 
για να ζυγίσει , μια «ελλιπή» μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι, 
κι’ ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης. 
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης, 
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία, «υπάρχω;» 
λές, κι ύστερα «δεν υπάρχεις!».
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία. 
Ισως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, 
ένας πέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί , θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, 

θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.